Ο τόπος μας

Ιστορία του Βελεστίνου

Φερές – Βελεστίνο

Ο Εύμυθος, γιος και διάδοχος του Αδμήτου, ακολούθησε τους υπόλοιπους Έλληνες στην εκστρατεία εναντίον της Τροίας. Μετείχε με έντεκα πλοία και με τα πιο γρήγορα άλογα του ελληνικού στρατοπέδου, καθώς ανήκαν στα κοπάδια που ο Απόλλωνας είχε φροντίσει στη διάρκεια της δουλείας του.

Στα ιστορικά χρόνια, οι Φερές ήταν πόλη σύμμαχος των Αθηναίων, μετά την ήττα των οποίων στον Πελοποννησιακό πόλεμο γνώρισε την εξουσία τυράννων.

Από το 404π.Χ. ως το 352π.Χ. οι Φερές βρέθηκαν κάτω από τους Λυκόφρονα, Ιάσονα, Πολύδωρο, Πολύφρονα και Αλέξανδρο. Όλοι τους είχαν κακό τέλος (βλ. “Ιστορία της Θεσσαλίας”: Ξεκαθάρισμα λογαριασμών). Στα 344π.Χ. ο βασιλιάς Φίλιππος Β’ των Μακεδόνων εγκατέστησε φρουρά στην ακρόπολη των Φερών.

Στα 302π.Χ. τους Μακεδόνες έδιωξε ο Δημήτριος ο Πολιορκητής. Ο ίδιος έκτισε στα 293π.Χ. την πόλη Δημητριάδα, που έμελλε να εξελιχθεί σε μια από τις σπουδαιότερες της Μαγνησίας. Έναν αιώνα αργότερα (191π.Χ.) τις Φερές κυρίευσε ο Ρωμαίος ύπατος Άκιος Γλαυρίωνας. Η πόλη ακολούθησε τις τύχες της υπόλοιπης Θεσσαλίας παρήκμασε και ξεχάστηκε.

Στα 675 με 677μ.Χ. στην περιοχή έφτασαν Σλάβοι, Βελεγιζίτες ή Βιελεστες. Εγκαταστάθηκαν μόνιμα εκεί δημιουργώντας πάνω στη θέση των αρχαίων Φερών τον οικισμό που πήρε το όνομά τους: Βελεστίνο. Στα 676, οι Βελεγιζίτες ανέλαβαν να εφοδιάσουν με τρόφιμα την από άλλους Σλάβους πολιορκημένη Θεσσαλονίκη.

Το Βελεστίνο είναι επίσης γνωστό ως η πατρίδα του Ρήγα Βελεστινλή. Γεννήθηκε στα 1757 στις αρχαίες Φερές: το Βελεστίνο. Νεαρός ακόμα σκότωσε έναν Τούρκο κι αναγκάσθηκε να φύγει από την Ελλάδα. Η Γαλλική επανάσταση του 1789 τον συναρπάζει. Μεταφράζοντας γαλλικές ερωτικές ιστορίες μπήκε στον χώρο των γραμμάτων, στο 1790 με το “Σχολείο των ντελικάτων εραστών”. Κοσμοπολίτης, οραματιστής και ρεαλιστής, ο Ρήγας εργαζόταν για μια δημοκρατική “Ανατολική Πολιτεία” που θα περιλάμβανε ισότιμα όλους τους λαούς των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας με ελαφρό προβάδισμα στους Έλληνες και έσπειρε τον σπόρο της λευτεριάς. Εργάστηκε για την κοινή δράση των Βαλκανικών λαών.

Εκπόνησε σύνταγμα με το όνομα “Νέα Πολιτική Διοίκηση των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικρασίας, των Μεσόγειων νήσων και της Βλαχομπογδανίας”, περνούσε τις ιδέες της Γαλλικής επανάστασης, καθιέρωνε ανεξιθρησκία, εγκαθιστούσε το δημοκρατικό πολίτευμα με δικλίδες ασφαλείας που προλάβαιναν την αυθαιρεσία της εξουσίας, προέβλεπε την παιδεία για όλους και έθετε ως προϋπόθεση την αλληλεγγύη των εθνοτήτων που θα ζούσαν στα όρια του μελλοντικού κράτους. Το “σύνταγμα” ήταν γραμμένο σε απλή ελληνική γλώσσα η οποία θα ήταν και η επίσημη γλώσσα. Στην επωδό του Θουρίου ονομάζονται ένας προς ένας οι λαοί που καλούνταν να επαναστατήσουν χωρίς να ονομάζεται η εθνικότητα των τυράννων. Η επανάσταση, έτσι, παίρνει τη μορφή απελευθερωτικού αγώνα εναντίον των φορέων της δυναστικής εξουσίας όποιας κι αν είναι.

Συλλαμβάνεται στις 19 Δεκεμβρίου του 1797 στην Τεργέστη της Αυστρίας. Τον παρέδωσαν στον παπά του Βελιγραδίου μαζί με επτά συντρόφους του. Δεν υπήρξε “μάχαιρα δημίου”. Στις 27 Ιουνίου 1798 οι Τούρκοι τους στραγγάλισαν στον πύργο Νεμπόισα του Βελιγραδίου κι έριξαν τα κουφάρια τους στον Δούναβη.

Ο Ρήγαν ήταν τότε 41 χρόνων…

 

Το Βελεστίνο στη Μυθολογία

Η αφοσίωση της Άλκηστης

Ο Κρηθέας βασίλευε στην Ιωλκό έχοντας παντρευτεί την ανιψιά του, Τυρώ, από την οποία απέκτησε τους Αίσονα, Αμυθάονα και Φέρη. Ο Αμυθάονας έφυγε στην Πελοπόννησο (Μεσσηνία), ο Αίσονας διαδέχθηκε τον πατέρα του στην Ιωλκό κι ο Φέρης έκτισε πιο βόρεια την πόλη Φερές (τότε μέσα στα όρια της Πελαγιώτιδας, στα σύνορα με τη Μαγνησία). Οι Φερές επρόκειτο να εξελιχθούν στη δεύτερη σε αίγλη πόλη της Πελαγιώτιδας, αλλά για την ώρα βρισκόμαστε στην καρδιά της μυκηναϊκής εποχής.

Τον οικιστή και επώνυμο της πόλης των Φερών είχε διαδεχθεί ο γιος του Άδμητος. Σ’ αυτόν έστειλε ο Δίας τον γιο του Απόλλωνα να εκτίσει ποινή εννιάχρονης δουλείας ως τιμωρία επειδή σκότωσε του κύκλωπες ή τον δελφικό πύθωνα.

Ο βασιλιάς Άδμητος είχε την καλοσύνη και την εξυπνάδα να μη βάλει τον θεό Απόλλωνα σε βαριές δουλειές. Απλά του ζήτησε να έχει το νου του στα κοπάδια. Τα κοπάδια αυξήθηκαν κι ο Απόλλωνας έγινε φίλος του Αδμήτου.

Στη γειτονική Ιωλκό, ο Πελίας ανακοίνωσε ότι θα πάντρευε την όμορφη κόρη του, Άλκηστη, με όποιον υποψήφιο γαμπρό ερχόταν να τη ζητήσει πάνω σε άρμα που θα έδερναν ένα λιοντάρι κι ένα αγριογούρουνο.

Ο Άδμητος αγαπούσε την Άλκηστη. Κι ο Απόλλωνας του έζεψε σ’ ένα άρμα τα θηρία. Άδμητος και Άλκηστη παντρεύτηκαν.

Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα ο Άδμητος να πεθάνει αν και ήταν ακόμα πολύ νέος. Ο θεός Απόλλωνας μέθυσε τις Μοίρες και τις έκανε να δεχτούν να πάει ένας άλλος στη θέση του βασιλιά. Μόνο που αυτός ο άλλος έπρεπε να προθυμοποιηθεί, κάτι που δεν έγινε. Την ύστατη στιγμή η Άλκηστη έμαθε για τη συμφωνία και προσφέρθηκε να πεθάνει εκείνη. Ο Άδμητος δεν το ήθελε, η Άλκηστη επέμενε.

Την ώρα που η όμορφη βασίλισσα βρισκόταν στο νεκροκρέβατο και ο Άδμητος θρηνούσε, από τα μέρη εκείνα περνούσε ο Ηρακλής στον δρόμο για τη Θράκη. Απόρησε για το πένθος, έμαθε για τα καθέκαστα κι έτρεξε και παραφύλαξε στο σημείο απ’ όπου περνούσε ο θάνατος σέρνοντας την Άλκηστη στον Άδη. Ακολούθησε τρομερή πάλη και βέβαια ο Ηρακλής νίκησε. Επέστρεψε την Άλκηστη ζωντανή στον άνδρα της κι έζησαν όλοι καλά.

Ο Άδμητος ήταν ένας από τους ήρωες που μετείχαν στο κυνήγι του καλυδώνιου κάπρου αλλά και στην Αργοναυτική εκστρατεία.

Τα σχόλια είναι κλειστά.